شاه هر تظاهرات مسالمت‌آمیز خیابانی را له می‌کرد. جامعه مدنی سرکوب شده بود. هیچ حزب مخالف واقعی در پارلمان و یا سازمان کارگری یا سندیکای حرفه‌ای صنف کشاورزی در کار نبود. همه چیز باید به رژیم تمکین می‌کرد. تنها مکانی که شاه دگراندیشی در آن را تحمل می‌کرد، مسجد بود که جرات حمله به آن را نداشت. وقتی مردم در کشوری مثل ایران دریافتند که راه‌های مسالمت‌آمیز به سوی تغییر بسته شده است، انقلاب به یک گزینه بدل شد...ترکیبی از افزایش انتظارات، دولت ضعیف و سرکوب منجر به انفجار شد.